Pomniki i tablice w Szczecinie

Plac Tobrucki, przed Czerwonym Ratuszem i gmachem Poczty nr 2. Czerwony piaskowiec, techniki kamieniarskie, wym. 32,5 x 18,5 m. 1898, neobarok, proj. architekt prof. Otto Rieth we współpracy z rzeźbiarzem Ludwigiem Manzlem. Obecnie zachowana fontanna stanowiła architektoniczną podstawę nie istniejącej dziś grupy rzeźbiarskiej. Ufundowana przez Radę Miejską stanowić miała alegorię morskiego Szczecina. Uruchomiona została 23 września 1898 r., w dniu otwarcia portu wolnocłowego. W uroczystości uczestniczył cesarz Wilhelm II z małżonką, władze miejskie z nadburmistrzem Hermannem Hakenem oraz tłumy mieszkańców Szczecina. – Główną ozdobę fontanny stanowiła nadnaturalnej wielkości postać Sediny – młodej kobiety, stojącej z żaglem na pokładzie statku, na którego dziobie przysiadł bóg handlu Merkury. Osadzony na sterczącej z basenu skale statek spychany był na morskie fale przez mocarną postać męską symbolizującą siłę maszyn oraz przez nagie boginie morskie. W tej formie „Fontanna Manzla” przetrwała do ok. 1943 r., kiedy to rzeźby zostały zdemontowane i prawdopodobnie przetopione na potrzeby przemysłu zbrojeniowego. W okresie powojennym na miejscu rzeźb ustawiono kotwicę. W 2. poł. lat 90-tych XX w. podjęto inicjatywę rekonstrukcji grupy rzeźbiarskiej i rozpoczęto zbieranie środków. – Basen fontanny składa się z dwóch części – górnej, mającej charakter szerokiego tarasu o półkoliście zamkniętych krótszych bokach, usytuowanego poprzecznie do osi całego założenia i dolnej, wydłużonej w planie, do której spływa woda z fontanny. Nad górnym tarasem dominuje sztuczna skała, stanowiąca niegdyś podstawę dla rzeźb. Oś założenia podkreślono rzeźbiarskimi akcentami na ścianach tarasu. Jego tylny mur, u podstawy „skały” zdobi fantastyczna maska wodnika w półkolistym polu. Paszcza stwora morskiego dekoruje przednią ścianę tarasu – zbudowaną z regularnych ciosów kamiennych i ujętą po bokach tarasowo ułożonymi „skałkami” po których spływały kaskady wodne. Kamienne obramienie dolnej części basenu obniża się trzema uskokami zgodnie ze spadkiem terenu w kierunku od centrum założenia, kończąc się dwoma masywnymi słupami zwieńczonymi ozdobnymi kulami. Krótszy bok basenu wygięty jest łagodnym łukiem.